Geboortekaartje: mooi of misschien heel verdrietig?

Een gedichtje op de rechterpagina. Voor de buitenwereld draait het leven verder, terwijl voor hen de wereld soms even stil staat.

Even zwaaien

Laat in de avond heb je een geboortekaartje in de brievenbus van de buren aan de overkant gestopt. Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon staat er op. Waarom in het donker? Had je dat niet gewoon gedurende de dag kunnen doen? Wat is er nu zo erg aan om op klaarlichte dag het tuinpad op te lopen en een kaartje door de bus te doen? Even vriendelijk te zwaaien naar binnen en het pad weer af te lopen

Je weet het niet?

En dus sluip je als een dief in de nacht het donkere tuinpad op. Doet zo stil mogelijk de brievenbus open en laat de kaart naar binnen glijden. Zonder ‘gespot’ te zijn bereik je je eigen voordeur en sniek je weer naar binnen. Mission completed!

Onderbuik gevoel?

De volgende morgen zit je aan de keukentafel te werken achter je laptop. ‘Klepperdeklep’, je brievenbus. Hé dat is vroeg? De postbode komt toch pas rond het avondeten? Nieuwsgierig naar wat het is, loop je naar de gang. Een kaartje. Precies de namen erop, die jij gisterenavond op het kaartje als afzender had geschreven, op het kaartje voor de overburen. Wat attent! Je haalt een schattig geboortekaartje uit de envelop. Als een drieluik kun je het kaartje openklappen. Op de voorkant zie je een heleboel computerrobotjes afgebeeld staan. Papa-, mama- en kindjesrobots die elkaar gezellig een hand geven. Apart, je hebt zoiets nog nooit gezien. Misschien doet hij wel wat in de IT of zo? Binnen in het kaartje staan de namen van het kindje. Het zijn er drie. En natuurlijk de geboortedatum,  het gewicht en de lengte van de baby. Bij zoon van: staan de namen van de ouders en er staat broertje van:

Hé achter broertje van staan twee namen? Maar je had toch maar één kindje gezien aan de overkant voordat het baby’tje kwam?

Een sterretje.

Bij de tweede naam (Jula) staat een sterretje achter. Een aparte naam. Waarschijnlijk een meisjesnaam. Een gedichtje op de rechterpagina. Je krijgt het koud en voelt een rilling over je rug glijden. Wat een leed maken mensen toch mee. Ogenschijnlijk voor de buitenwereld draait het leven verder, terwijl voor hun de wereld soms even stil staat. De geboorte van dit kindje zal hun leed waarschijnlijk wat verzachten, maar vergeten zullen ze het nooit. Het gemis en de leegte blijft. Je ogen worden vochtig wanneer je het gedichtje leest. Stilletjes loop je de trap op om het kaartje aan manlief te laten lezen.

Gedichtje:

Wanneer je in mijn armen ligt en zo tevreden naar me lacht, lijk ik alles te vergeten dat daar buiten op mij wacht. Alle strijd en alle tranen. Alle stille pijn verdwijnt. En de wereld lijkt voor eventjes normaal te zijn.

Afbeelding:
Beeldbank Stadsarchief Amsterdam
(Monnickendam, M. (Martin; 1874-1943))