Mijn kind wil niet meer sporten. Oké en hoe lossen we dit op?

“Mam, dit jaar stop ik er echt mee! Vorig jaar had ik al willen stoppen, maar toen moest ik door van JOU.” Tja, daarmee heeft hij een punt.

Wat staat erover op internet?

“Een sport beoefenen draagt bij tot de ontwikkeling van het kind: lichamelijk, geestelijk en sociaal.” Helemaal waar. Nog even verder zoeken…..

Wijze les voor sommige ouders

Tijdens het lezen van diverse artikelen over sporten voor kinderen, zie ik een belangrijke alinea staan: “sport moet in de eerste plaats leuk blijven voor de kinderen! Moedig je kind aan om aan lichaamsbeweging te blijven doen, maar dwing het nergens toe of eis er niet te veel van.”
Goed punt! Maar al te vaak heb ik kinderen gezien, die met hangende schouders het veld op kwamen. Hun ouders, super gemotiveerd, hun zoon of dochter tot vervelends toe aansporend om toch door te zetten. Eindresultaat….een kind wat totaal niet meedeed tijdens de wedstrijd en liep te sloffen over het veld.

Dusss..waarom is sporten ook al weer goed?

  • sporten is goed voor de groei.
  • sporten voorkomt ziekten.
  • door sporten leren kinderen sociaal te zijn.
  • sport is een goede manier om zich uit te leven.
  • sporten is goed…. maar niet overdrijven.

Welke sport wil je dan? Wat…. boksen?

Nou, dat dacht ik niet! Ik moet er niet aan denken, dat een of andere debiel mijn kind aan gort gaat slaan. Nu kan ik nog trots op z’n stel hersens zijn, maar na een lange periode van klappen, weet ik nog niet zo zeker of daar iets van over zal blijven. Mijn kind wat daarna eeuwig moet rondlopen met een drapperige hersenmassa in zijn hoofd? Brrr, nee echt niet. Boksen….niet dus….afgekeurd.

Gamen kan toch ook?

Ja…daaag! Ik vind gamen geen sport! Het schijnt wel zo te zijn dat er druk aan gewerkt wordt om er een Olympische sport van te maken. Nu weet ik niet precies wat erger is? De klappen van het boksen of hersenen die in een rap tempo aan de kook raken van al het geweld, bloed en kogels die om z’n oren vliegen. Daar denken mijn kinderen overigens heel anders over. Ze vinden dat ik ‘zit te zeuren’, maar als opvoeder heb ik hier toch mijn ernstige twijfels over. Gamen…niet dus….afgekeurd.

Een gemengde sport dan? Vroeg ik lief

Met meisjes? Dáár had hij denk ik vroeger mee moeten beginnen. De pubers vinden het al lastig genoeg om te communiceren met het andere geslacht. Om dan spontaan een gemengde groep met meisjes..haaaiiii…binnen te stappen. Dat dan blijkt dat t’ie misschien niet zo goed had opgelet tijdens de gymles. Hij de regels dus niet kent en zich daarom totaal voor lul vindt staan? Gemengde sport…..niet dus…..door hem afgekeurd.

De sportschool?

Dát zou hij zó graag willen, maar voor zijn lijf mag het nog niet. Nog volledig in de groei. Botten die groeien, spieren die nog aan lengte moeten winnen om de bot-groei bij te kunnen benen en dan ook nog eens massa moeten gaan krijgen? Die combi is niet helemaal de juiste. Hij mag van mij best naar de sportschool, maar de komende jaren nog even niet…..niet dus….afgekeurd.

Maar wat dan?

Soms moet je als ouders accepteren dat je kind er gewoon even ‘klaar’ mee is. Kijkend naar mezelf en naar manlief, waren wij ook niet zo sportief en hebben geen lange sportcarrière achter de rug. Hoe kan ik dan verwachtten dan onze kinderen wel heel sportief zijn? Ze gaan pushen om wel door te blijven gaan? Stiekem kan ik het wel begrijpen dat ze in het weekend willen uitslapen. Willen ontbijten om, ahum, pas twee uur ‘s-middags. Ze een dagje willen niksen, want op zondag moeten ze al weer aan het huiswerk voor de komende week. Enfin…het seizoen is nog niet voorbij. Er moet nog getraind worden en wedstrijden worden gespeeld. Wie weet wat de komende maanden brengen mogen.

 

Foto:
Nationaal Archief

Laat een reactie achter