Van Skype tot regenjas

Toen ontplofte ik. Een sms naar beide volgde. “Dat ze hun ogen uit hun kop moesten schamen. Of ze zich niet even een week konden inhouden!” Mijn handen trilden tijdens het typen.

“Je voelt zo, ik weet niet….alsof je niet blij bent. Je lijkt wel een beetje depri?” Vroeg ze maandag via Skype. Het klopte. Zo voelde ik me ook. Het weekend was heel gezellig geweest, totdat ik dat ene smsje kreeg. Ik was zo verschrikkelijk boos geworden. Scheidende ouders die als kat en hond vechten en dat net voor de proefwerkweek van hun kinderen. Toen ontplofte ik. Een sms naar beide volgde. “Dat ze hun ogen uit hun kop moesten schamen. Of ze zich niet even een week konden inhouden!” Mijn handen trilden tijdens het typen.

Het weer zat ook al niet mee

Ja, dat ook! Het was druilerig, nat en koud. Mopperend zat ik achter mijn pc te werken. Grumf, het was toch zeker al juni? Waar waren de Weergoden wanneer je ze nodig had? Met een warme beker thee in mijn handen, overdacht in het hele Skype-gesprek nog eens. Ik had haar geantwoord dat het kwam door die stomme sms. En dat tijdens lunchafspraken, de mensen altijd maar wat van me wilden: een advies, een luisterend oor of een brede schouder om op uit te huilen. Dat ik behoefte had aan vrolijke mensen om me heen en niet meer dat zwaarmoedige. “Dan wordt het tijd om daar wat aan te gaan doen,” was haar simpele beredenering geweest.

Klinkt simpel, maar hoe?

Hoe ga ik dat dan aan mensen duidelijk maken? Moet ik als een olifant door de porseleinkast stampen? Gillend en schreeuwend dat ik “dit niet meer wil?” Dat ik mijn brede schouders wil laten afslanken tot een normaal formaat? Dat ik mijn bijbaan als moeder Teresa per direct opzeg?

Zij wel!

Mijmerend keek ik naar buiten waar het zonnetje een waterige zonnestraal in onze tuin liet schijnen. Vogels vlogen af en aan. Ik vond ze opeens hele stomme dieren. Zij hadden het lekker gemakkelijk. Zij hadden alleen maar hun primaire levensbehoefte. Maar hé, ze zijn wel vrolijk, zingen er flink op los en vliegen zomaar de vrijheid in. Zit het weer even tegen, dan gaan ze schuilen. Schijnbaar onaangedaan laten ze de nare regendruppels van zich afglijden. Schijnt het zonnetje weer, dan pakken ze de draad weer op en genieten ze weer van het leven. Mm, zo stom zijn vogels dus misschien toch niet?

De zon ging plots schijnen.

Ik kon toch net zo zijn als de vogels? De verhalen van mijn schouders af laten glijden als de druppels van een nare regenbui. Daarna gewoon weer genieten van het mooie zonnetje? Mijn grenzen aan gaan geven, dat moest ik doen! Niet klakkeloos alle uitnodigingen meer accepteren. Vanaf nu alleen maar positieve energie om me heen. Wow! Dat voelde goed. Mijn energiepeil vloog omhoog. Opeens kreeg ik tientallen ideeën voor mijn blog. Zie je nou wel? Negativiteit doet me stilstaan. Een flinke dosis positiviteit brengt vooruitgang.

Moet ik dan iedereen de deur wijzen?

Nee, natuurlijk niet! Ik zal er zeker zijn wanneer ik nodig ben. Alleen trek ik dan wel van te voren mijn regenjas aan, zodat de druppels dan gemakkelijker van me af kunnen glijden.

(Foto: René Gruau Illustration)