Eén kind moet mee om de honden uit te laten, onder het motto van ‘quality time’. Met honden die trekken als een dolle stier, lopen we over straat. Verdomme!
Weg is de sfeer!
Wat eerst zo gezellig aan de keukentafel was, eindigt in een behoorlijke irritatie. De hele middag was super gezellig. Naar het Huygensmuseum Hofwijck geweest, boodschapje gedaan. Wat lekkers gehaald voor bij de thee en veel gelachen. En dan…slaat de sfeer… ineens… om!
Foto’s op mobiel
Daar begint het allemaal mee. “Mam, ik had nog zo gezegd, ik wil niet op de foto en dan doe je het toch!”
Die morgen had je namelijk met manlief besproken, dat er nog zo weinig foto’s van de kinderen wordt gemaakt. Toen ze nog klein waren wel, maar op de één of andere manier nu haast niet meer. Leuk voor later toch?
Worden er dan helemaal geen foto’s meer gemaakt?
Ja, van de honden wel. Daar zijn er wel honderd van. Die zeggen niet van: “baasje, ik wil niet op de foto!” Je hebt foto’s van de honden op hun rug, kwijlend, snurkend of scheten latend. Het staat er allemaal op. Opeens zie je dat je mopperende kind de foto’s, die je eindelijk weer eens had gemaakt, doodleuk van je mobiel zit te verwijderen. Woest ruk je je mobiel uit zijn handen. “Afblijven!”
De toon is gezet!
Na het eten moet één kind mee om de honden uit te laten, onder het motto ‘quality time’. Dodelijk stil, met honden die trekken als een dolle stier, lopen we over straat. Verdomme, daar gaan de lessen met de hondentherapeut van vorige week. Had die niet gezegd dat de honden jouw energie voelen en zich daar naar gedragen? De lekkere koekjes in mijn zak helpen ook voor geen meter, want de reu haalt zijn neus achteloos op en trekt rustig verder. Tot mijn groter wordende ergernis, zie ik dat de speciaal voor de honden ingekochte koekjes een enorme vetvlek hebben opgeleverd op mijn nieuwe jas. Die is nog maar drie weken oud! Een voorzichtig rookpluimpje komt uit m’n oren.
Loop door stomme…..
“Kijk eens Bincky, wat een leuke honden?” De riem staat plots helemaal strak. Ik voel dat de spanning wordt opbouwt. Een dame van middelbare leeftijd komt op me aflopen met een schattig hondje, zo weggelopen uit de Ceasar hondenvoer reclame. “Kan toch wel hé, dat ze even kennismaken?” Zonder te wachten op een antwoord komt Bincky hooghartig en met hoog opgeheven kop mijn kant op. De reu begint te piepen en klauwt zijn poot om mijn been, om zo eventueel af te kunnen zetten, om naar ‘de schattige Bincky’ toe te springen. Waarschuwend begint hij te snauwen, terwijl zijn staart toch kwispelt.
Verontwaardig loopt ze door
“Ach, wat een schattige honden. Wat is het voor ’n ras?” Mijn spieren worden tot het uiterste aangespannen om de reu in bedwang te houden. Verdomme mens, loop toch door. Een gemaakte glimlach om mijn lippen. “Weet u, we zijn hier net komen wonen en hij moet erg wennen aan andere reuen.” De kleine terriër heeft inmiddels zijn kleine krulstaartje als een antenne fier en stijf de lucht ingestoken. “Ach kijk, Bincky is nieuwsgierig, zie wel? Een grom, een ruk aan de riem en de dame trekt verontwaardigd haar schattige Binckey weg. Draait zich om en zegt hooghartig: “Nou tot een volgende keer maar weer.”
“Pff.” De lijn aan mijn dodelijk vermoeide arm verslapt weer. “Oké jongens, nu héél snel plassen!”
De adrenaline zit nog steeds hoog
De honden hebben alles gedaan. Ik wil nu zo snel mogelijk naar huis. Ons kind is nog steeds mopperig, zeker na ‘het Binckey-incident’. “Je had toch gewoon kunnen doorlopen? Hoezo moest je terug praten tegen die mevrouw? Dan had je ook dat gedoe niet gehad!”
Plots een dame aan de andere kant van de straat. Er is iets zwarts bij haar. Je antwoord je zoon, dat je toch echt niet als ‘de mevrouw met een bully’ in de wereld van de honden herkent wilt worden. Nog voor je er erg in hebt, springt je reu z’n halve tuig uit, omdat er in het donker nog een hond loopt. Die had ik dus even gemist tijdens dat gezellige gesprekje met onze zoon. Mijn reu haat grote, zwarte honden. Hij schijnt voor het gemak even vergeten te zijn dat hij zelf ook een grote, zwart met bruine hond is. Ik bent nog net niet aan het waterskiën.
Sorry mevrouw!
Gauw verontschuldig ik me naar de overkant. “Sorry, mevrouw, neemt u mijn hond maar niet kwalijk?” Die reactie had de mevrouw duidelijk niet verwacht. Verbaasd roept ze terug: “kan gebeuren,” maar toch loopt ze gauw door. Uren trainen van de afgelopen weken naar de maan. Ik ontplof!
Of de wereld nu ontploft. Niets kan je meer schelen!
Eenmaal thuis, stuur ik de hond direct in zijn mand. “Foei, stoute hond!” Plof op de bank neer en ga naar Homeland kijken. Goeie serie. Het is een spannend seizoen. De boosheid begin te zakken. Ach, morgen een nieuwe dag. Alleen hoop ik morgen niet Binckey en de grote zwarte reu tegen te komen. Overmorgen misschien maar weer.
Foto:
http://beeldbank.amsterdam.nl/afbeelding/10009A004443
