De eerste bikini in 1946 was immoreel!

Zodra de temperatuur stijgt, liggen de stranden er vol mee…vrouwen in een bikini. Dat was in 1946 toch heel anders. Het Vaticaan noemde de bikini toen zelfs “immoreel”! De evolutie van de bikini….

En de Romeinen dan?

Gek genoeg hoorde je niemand over de dames die in de vierde eeuw na Christus al schaars gekleed met een top en een broekje rondliepen. Oké, het waren wel de vrouwelijke sporters en het werd toen een ‘Subligaria’ genoemd, maar toch? Zo bloot rondlopen zoals de Romeinen, dat deden de dames de eeuwen die volgden zeker niet meer. Ben je gek! Mochten ze überhaupt het water al ingaan, dan droegen ze lange jurken die vaak ook nog eens met gewichtjes in de zomen verzwaard waren. Stel je voor dat een windvlaag? In 1920 was het op sommige stranden in de wereld al toegestaan om een zwempak te dragen, mits deze niet korter was dan 15 centimeter boven de knie. Was dat wel het geval, dan werd er een fikse boete opgelegd.

1930, toen begon de ellende

In de jaren dertig kwamen er, gek genoeg in het best conservatief te noemen Amerika, tweedelige badpakken op de markt. Oké ze bedekten nog het grootste deel, maar er was toch al een stukje huid tussen de top en het broekje te bespeuren. In 1932 ontwierp de Parijse modeontwerper Jacques Heim als eerste een tweedelig badpak: de Atome, de voorloper van de moderne bikini. Zijn eerste Atome was overigens vervaardigd van wol (wat zal dat gelubberd hebben in het water).

Creatie sloeg in als een bom

De Franse ontwerper Louis Reard ondervond met zijn creatie al problemen nog voordat het op de catwalk kwam. Niemand wilde het aan! Uit pure wanhoop richtte hij zich tot Micheline Bernardini, die in een casino werkte als exotische danseres. Toen zij op 5 juli 1946 in Reard’s ‘bikini’ voor de camera verscheen, sloeg dat beeld werkelijk in als een bom! Tja, Read had zijn creatie niet voor niets vernoemd naar de atoomproeven die gehouden werden op de Bikini Atol (bikini is een onbewoonde atol: een ringvormig eiland wat ontstaan is uit koraal in de Grote Oceaan). De mannen die waren natuurlijk meteen ‘fan’ van dit piepkleine kledingstuk, maar het zou echter nog acht jaar duren voordat het daadwerkelijk gedragen ‘mocht’ worden.

Het werd gewoon verboden!

Leuk die bikini, maar Spanje en Italië moesten er niets van hebben! Daar werd het zelf op openbare stranden verboden. Maar Reard hield vol en adverteerde zich helemaal suf met als slogan: “een tweedelig pak is niet echt een bikini, tenzij het door een trouwring kan worden getrokken”. De volhouder wint, want toen Brigitte Bardot in 1953 tijdens het filmfestival in Cannes het als eerste aandurfde om op het strand te verschijnen in een bikini, toen was er geen houden meer aan.

Preutse Amerika

De Amerikanen hebben zich tot ver in de jaren zestig met hand en tand verzet tegen de bikini, wat te horen is in het liedje (1960) van popzanger Brian Hyland, die zong “Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka-Dot Bikini”. In West-Europa werd de bikini, dankzij de feministische beweging, pas echt populair vanaf eind jaren zestig. Vanaf de jaren tachtig was het wereldwijd heel ‘normaal’ om als vrouw in een bikini rond te huppelen. Wist je trouwens dat de Fransen er bijzonder lang over gedaan hebben om het woord ‘bikini’ op te nemen in hun woordenboek? Ze schaamden zich namelijk rot voor het ding. 

 

Foto:
Nationaal Archief

 

 

Laat een reactie achter