Heb je dat al eens meegemaakt? Dat je thuis wordt opgehaald voor het maken van een proefrit? Wij niet! Stipt om 10 uur stond ‘de klusjesman’ van de autodealer voor onze deur. Klaar om ons in te laten stappen, in het nieuwe model van de Dacia Logan Prestige.
Doen ze dat altijd?
Welnee. De afspraak stond al gepland. We zouden met onze eigen auto naar de dealer rijden, maar onze oude Renault Mégane voelde nattigheid. Jarenlang had ze ons bediend. Haar achterbank neergeklapt voor fietsen met lekkenbanden, hout wat vervoerd moest worden, vakantiebagage gezeuld en stinkende natte honden in de achterbak vervoert. Zelfs op haar oude dag heeft ze nog meegeholpen met verhuizen. Ruim 200.000 km heeft ze gereden. En toen…kwam de dag dat ze haar eigenaar hoorde zeggen, dat ze weg moest! Na al die jaren trouwe dienst.
Ze was er klaar mee.
Die middag werd ze helemaal uitgezogen. Terwijl ze normaal gesproken altijd helemaal onder de kruimels, propjes papier en hondenharen zat. Uitgebreid werd haar dak ‘eindelijk’ grondig gewassen, velgen gepoetst en haar steeds scheefzakkende nummerplaat werd vastgezet. Haar dashboard ont-stoft en gepoetst. Een vol uur kreeg ze de volledige aandacht van haar eigenaar. Fris ruikend en helemaal schoon keerde ze huiswaarts. Vol trots stond ze blinkend in de straat, totdat ze plots weer in de benen moest. Er moeten Turkse broodjes gehaald worden, want haar eigenaar had het ‘zogenaamd’ te druk om te koken. Geduldig wachtte ze totdat er weer instapt werd, met die ‘stinkende knoflookbroodjes’. En toen… ontplofte en klapte er iets in haar. Ze was er klaar mee! Eerst helemaal opdoffen, opeens weer moeten werken om dan straks als oud vuil ingeruild te worden? Verdrietig en afgedankt zeeg ze neer door haar linkerkant. Ze wilde niet meer. Ze reed geen stap verder meer! Haar eigenaar parkeerde haar. Sloot haar af en liep weg, zonder nog maar één keer om te kijken. Daar stond ze dan. Helemaal alleen in een vreemde straat die ze nog nooit had gezien. De nacht viel. Er kwam niemand om haar op te halen.
En toen?
De dealer gebeld en uitgelegd dat we “even zonder vervoer zaten.” Niet handig voor je onderhandelingspositie. Geen punt, we zouden de volgende morgen worden opgehaald en konden daarna, natuurlijk, uitgebreid de auto testen. Toch wel zenuwachtig, want het was immers 13 jaar geleden dat we voor het laatst een auto hadden gekocht. Op internet de tips en trucs doorgelezen. Kunt u afdingen op een auto? Waar moet u op letten? En toen…vond ik een briljante site: nieuweautokopen.nl. Wow! Dat is handig. Ingevuld en verstuurd. Er zou contact worden opgenomen.
Uurtje van te voren
Het concept is briljant. Het is een datingbureau voor autokopers en dealers. Ik had al uren zitten zoeken naar dealers en prijzen. En nu, werd er voor me bemiddeld en het werk voor me gedaan. De dame aan de andere kant van de lijn vroeg naar mijn wensen, eisen, extra opties, etc. Binnen twee uur volgde er vier offertes van vier verschillende Dacia-dealers in mijn mailbox.
Opgehaald
Manlief was inmiddels achter het stuur gekropen en reed de snelweg op. Naast hem zat de ‘klusjesman’, die enthousiast vertelde over de voordelen van deze specifieke auto. En ik? Ik testte zogenaamd de achterbank, terwijl ik ondertussen op mijn mobiel de steeds binnenkomende offertes zat te bekijken. Diepte uit mijn tas mijnaltijdbijdehandhebbende schriftje en noteerde alle prijzen. Dropte de ‘klusjesman’ bij de dealer en gingen verder met de auto testten. Reden even langs onze ‘oude auto’ om te kijken of er een parkeermeter verzet moest worden en zagen haar triest en alleen in de straat staan. De linker voorbumper lag plat op de grond, de band was door het inzakken ontploft en plat. Na het openen van de motorkap, ging deze héél snel weer dicht….Te dure reparatie, geen redden meer aan.
Oud wordt nieuw
Twee uur nadat we waren opgehaald, zaten we voor het bureau, met het beroemde kopje koffie, van de verkoper. “Welke kleur we in gedachte hadden en eventueel nog extra accessoires? Aha, u bent zzp-er?”
Dit was mijn kans, hier kon ik op inhaken. Dit was de juiste timing. Snel dook mijn hand in mijn giga diepe hutkoffer om mijnaltijdbijdehandhebbende schriftje te pakken. Het mes ging op tafel. Ik begreep wel dat het niet zo vaak voorkwam dat de vrouw alles, tot in de kleinste details, wist over de auto. Pk’s aluminium velgen, navigatiesystemen en reservebanden werden besproken. Het mes ging op tafel. En ik had geen aardappelschilmesje meegenomen. De deal werd gesloten.
Auto op één naam
Gek eigenlijk dat je wel een huis op twee namen kunt kopen, maar niet een auto. Ondanks mijn zware onderhandelingsarbeid, mocht manlief zijn handtekening onder het koopcontract zetten. Simpelweg omdat hij de meeste schadevrije jaren heeft. Oneerlijk eigenlijk! Alleen omdat we jarenlang één auto hebben gereden, ben ik mijn schadevrije jaren kwijt. Belachelijk! En dus staat de auto op naam van manlief, terwijl volgende week toch echt de helft van het aankoopbedrag door mij wordt betaald. We hebben co-rijderschap.
Laatste rustplaats
Nu rest alleen nog een laatste rustplaats regelen voor onze oude auto. Bij de gedachte alleen al schieten tranen in mijn ogen. Ik ben nu eenmaal een autoliefhebber en vind rijden heerlijk. Maakt niet uit hoelang of waarheen. Het ophalen laat ik manlief maar regelen. Ik ga maar niet kijken, wanneer ze weggesleept wordt. Vaarwel oude auto!
Foto:
Nationaal Archief
