Ik word bedonderd! Een machteloos gevoel bekruipt me, wanneer ik realiseer dat ik het ook láát gebeuren. Als een sullige koe, volg ik de meute.
Waar heb je het over?
Voedsel. Onze basisbehoefte! Eén van de belangrijkste redenen van ons bestaan, is voedsel tot ons nemen. En weet je wat ik zo klote vind? Dat er mensen op deze aardbol zijn, die het in hun botte hersenen halen om te rotzooien met onze basisbehoefte! Fabrikanten proppen allemaal troep in ons voedsel, om het mooier te laten glanzen, lekkerder te laten ruiken of beter te doen smaken. Maar of dat nu zo gezond voor ons is?
Keuringsdienst van Waarde
Mijn verbazing was weer groot toen ik naar een uitzending over een heel simpel product ‘beenham’ keek. Zou niets geks mee moeten kunnen gebeuren…..zou je zeggen. Een vrolijke blonde dame, gekleed in een meisjesachtige outfit, stapte heel fris en fruitig bij een keurslager binnen. Ze vroeg hem liefjes: “hoe maak je beenham?”
De slager tilde een enorm half varken van een haak en begon enthousiast een groot stuk bil met bot van het dode dier af te snijden. Spoot links en rechts pekelzout in het vlees en stopte het in de rookoven. Twee en een half uur later was het gepiept en kwam er een geurig, sappig en mals stuk beenham te voorschijn. Niets meer, niets minder.
Dat kan toch héél anders?
Maar natuurlijk kan dat héél anders. Dezelfde dame stapte (na heel veel leuren bij diverse fabrikanten of er gefilmd mocht worden) bij een leverancier van vleeswaren binnen. Keurig gekleed in een wit hygiënisch pak met haarnetje om. Ze volgde een enthousiast pratende meneer, die vol trots over ‘zijn beenham’ sprak. Men neme een stuk varkensvlees, wat niet specifiek van de bil van het varken komt. Men legt daar weer een heel ander stuk varkensvlees op, wat weer elders van het schattige varkentje komt en plet dat op elkaar. Oh ja, men stopt er ook nog een metalen buis in. De dame in kwestie vroeg verbaasd wat daar het nut van was? Nou, daar bleek een simpele verklaring voor te zijn. Tijdens het in plakjes snijden van het vlees zag je een mooie ronde inkeping verschijnen. Dit wekt, voor de consument, de suggestie, dat het bot van ‘de beenham’ is verwijderd vóór het in plakjes snijden van het vlees. Er blijken geen internationale afspraken te bestaan over wat nu precies ‘beenham’ is. Als het maar van het varken komt…blijkbaar.
Jus d’orange zit daar dan verschil in?
De ene is toch veel verser dan de andere? Het ene pak staat toch in de koeling en de ander in de schappen? Wederom een teleurstelling. De sinaasappelpulp komt uit dezelfde fabriek. Wordt met water vermengd en in pakken gespoten. Het marketingteam heeft een prachtig concept bedacht namelijk: dat je de verpakking een luxere uitstraling geeft en het in de koeling van de supermarkt zet. Zo wordt er gesuggereerd dat dit specifieke sap vers is. Uiteraard hangt er een ander prijskaartje aan dit ‘verse’ product.
Speltbrood verheven tot HET brood
Nog een voorbeeld. Speltbrood, speltkoek, speltontbijtkoek, spelteierkoek, spelt…ik weet niet wat. Ik beken schuld. Ik at ook speltbrood. En weer ging Keuringsdienst van Waarde op onderzoek uit. Wederom werd het een desillusie. Wat bleek: maar een héél klein percentage van het speltbrood bestaat daadwerkelijk uit spelt. Een lachertje vond ik speltontbijtkoek. Na dieper vragen van de interviewer bleek, dat in een hele ontbijtkoek nog geen 10% spelt zit. De consument blijkt bereid te zijn om diep in zijn buidel te tasten voor de minimale toevoeging van spelt.
En als we dit weten, waarom doen we er dan niks aan?
Voor veel mensen zal het misschien toch onwetendheid zijn. Voor andere mensen zal het een kwestie van hun portemonnee zijn. Er is wel een dingetje wat me opvalt. Kijk eens serieus naar de aanbiedingen van de diverse supermarkten. Alles waar of veel suiker of veel zout in zit, is in de aanbieding. Toch niet normaal! Waarom is gezonde voeding niet goedkoop? We willen toch allemaal de kans krijgen om gezond te eten, zonder dat het pijn moet doen in onze portemonnee. De televisieprogramma’s raken er niet over uitgesproken en de bladen blijven er over schrijven om vooral toch gezond te gaan eten. Maar wanneer we denken dat we gezond eten en de fabrikanten blijven rotzooien met ons eten, wat moeten we dan?
Maar wat ga ik dan eten?
Ik ging op zoek naar wat nu echt gezond is. Ik was klaar met m’n blijkbaar ongezonde zuivel als ontbijt. Mijn, oh zo heerlijke, geroosterde bruine boterham, waarvan de tarwe kunstmatig gemanipuleerd blijkt te zijn. Klaar met mijn vleeswaren die blijkbaar nep zijn. Klaar met mijn steeds zoeter wordende glaasje Optimel. Mijn ontbijtje zou moeten bestaan uit noten en zaden, dadel en vijgen en sojaproducten met fruit (wat ik blijkbaar eerst dertig keer moet wassen vanwege de bestrijdingsmiddelen).
Op naar de natuurwinkel
En dus trad ik binnen in de wereld die gezond zou heten. De natuurwinkel. Ik was voor het eerst oprecht geïnteresseerd in de wereld van de biologische producten en besloot om klein te beginnen. Het ontbijt en de lunch zou ik als eerste aanpakken. Vol goede moed struinde ik de schappen af. Bergvijgen? Mm, klinkt lekker. Gedroogde cranberry’s, dadels (net bonbonnetjes) en wat zaden. Ik schrok van de prijs. Mijn hemel wat een bedragen. De noten waren helemaal schrikbarend duur. Ter plekke besloot ik om dáár mee te gaan smokkelen en die bij appie te halen.
Bankrekening stuk lichter
Heel veel euro’s lichter stapte ik met een: ach, kan mij het wat schelen, het gaat toch om mijn gezondheid-gevoel de natuurwinkel uit. En toch begrijp ik het niet. Waarom moet ik zoveel geld neerleggen voor producten die gezond zijn? In mijn achterhoofd kriebelde een gedachte. Wordt er nu stiekem niet een illusie gewekt dat alles wat duur is, beter of gezonder is? Ik weet het niet meer. Voorlopig ga ik maar eens beginnen met de gedachte dat ik nu eindelijk ‘gezond’ ga eten.
Foto:
http://beeldbank.amsterdam.nl/afbeelding/010122019288
