Dramatisch! Dat is het enige waar ik aan kan denken. Mijn hoofd is er niet bij. Eergisteren hoorde ik het verdrietige bericht op de autoradio, terwijl ik in de file stond. Ik was onderweg naar de dealer. Wat had ik me druk gemaakt om die eerste krassen op de achterbumper van onze nieuwe auto. Dáár was een oplossing voor, aldus de dealer. Ik kon een speciale strip laten monteren, tegen alle nare krasjes van boodschappentassen, een enorme keeperstas en hondennagels.
Waar maak ik me dan toch druk om!
Hoe betrekkelijk is het leven dan eigenlijk, dat ik me druk maak om een paar krasjes, terwijl er een vliegtuig is neergestort met daarin 150 mensenlevens, die de val niet hebben overleefd. Dat er heel veel achterblijvers zijn die hun dierbaren moeten missen? Het is maar een auto!
Op te wachten op de luchthaven
Behalve heel veel volwassenen waren er ook minstens 15 schoolkinderen aan boord, die hadden deelgenomen aan een uitwisselingsproject. Vol met verhalen van wat ze allemaal meegemaakt hadden, waren ze nietsvermoedend het toestel ingestapt. Op weg naar huis, waar hun ouders op de luchthaven klaar zouden staan.
Loslaten, hoe kun je dat in vredesnaam nog?
Onze oudste zoon gaat in de meivakantie, in z’n eentje onder begeleiding, vliegen naar zijn ‘grote’ neef in Zweden. Samen naar een FC Malmö wedstrijd. Hij vindt het hartstikke gaaf en spannend, maar mij bekruipt een rotgevoel. Ik vind het al een hele stap om hem in z’n eentje te laten vliegen en dat op z’n veertiende, maar nu? Natuurlijk, moet ik ook realistisch zijn. Er kan altijd en overal wel wat gebeuren, maar toch? Hebben de ouders van de overleden klasgenoten zo’n moment ook niet gehad? Zwaaiend op de luchthaven. Hun kinderen “veel plezier” naroepend. Wachtend totdat de uitgelaten meute uit het zicht was verdwenen om weer huiswaarts te keren? Brrr. Ik schud m’n hoofd om die nare gedachte te laten verdwijnen. Het helpt niet!
Hoe blij kun je zijn met een knuffel
Op dat moment stormt onze jongste zoon de woonkamer binnen en slaat zijn lange, sterke armen om me heen. Ik word haast fijngeknepen.
“Mam, weet je dat de docent waar jij twee weken geleden een 10-minuten gesprekje mee hebt gehad borstkanker heeft?”
Dat verklaart de enorme knuffel van mijn zoon. Hun mentor had net dit verschrikkelijke nieuws verteld. Ik koester het moment van deze warme omhelzing. Lang is het niet, want de mannen moeten meteen door naar de ortho.
Geluk zit ‘m in de kleine dingen
Ik realiseer me des te meer hoe belangrijk het is om te genieten van de dingen om me heen. Mezelf niet zo druk moet maken wanneer iets niet helemaal lekker loopt. Ik de momenten met mijn kinderen moet koesteren, oprecht naar ze moet luisteren, wanneer ze hun verhaal vertellen uit school. Dat betekent pc uit, een kopje thee en koekje erbij. Lang zullen deze gesprekjes overigens vast niet duren. De kans is groot dat de heren gauw naar boven rennen, nadat hun laatste zin is uitgesproken. Er moeten natuurlijk ook dingen met vrienden ‘besproken’ worden (haha waarschijnlijk bedoelen ze daar gamen mee).
Foto:
Nationaal Archief
Mooi geschreven!