Ik schrok van een ijselijke kreet

Met mijn vrije hand propte ik mijn broekspijp in mijn laars, terwijl ik met de andere hand mijn reu vasthield. Plots klonk er achter me een ijselijke kreet.

Politie of ambulance nodig?

Het gegil klonk zo heftig dat er vast iets ergs gebeurt moest zijn. Misschien was er iemand aangereden of gevallen met de fiets. Maar ik had toch geen klap gehoord? Snel zocht ik in mijn jaszak tussen de poepzakjes en huissleutels naar mijn mobiel. Wie moest ik eigenlijk eerst bellen in zo’n geval? De politie om te melden dat er een ongeval was of meteen maar de ambulance?

Stomverbaasd!

Met de verwachting een bloederig tafereel op straat aan te treffen, draaide ik me gehaast om. Stomverbaasd staarde ik naar een half hyperventilerende dame, die uit alle macht een meterslange rolriem naar binnen probeerde te halen. Aan het uiteinde van de lijn stuiterde een inmiddels hysterisch blaffende kruising tussen een teckel en een Cocker spaniel. Vrolijk huppelde mijn Gordon Setter teefje rondom het krijsende mormel. Trachtend om haar uit te nodigen om toch gezellig samen te gaan spelen.

Hulp aanbieden betekent reanimeren

Een flinke fluit tussen mijn vingers moest mijn teefje naar me doen terugkomen. Maar het gekrijs van het hysterische hondje was zo hard, dat ze me vast niet had gehoord. Zou ik er heen lopen om haar te halen? Mm…dat was vast geen goed idee met aan de riem een reu die haast tot aan mijn heupen komt. Het zou waarschijnlijk betekenen dat ik zowel de dame als de hond zou moeten reanimeren. Nog een snoeiharde fluit. Dat hielp! Vrolijk kwam mijn hond aangehuppeld, zich totaal niet realiserend dat haar uitnodiging tot spelen twee nieuwe hartpatiënten had opgeleverd.

Toch maar 112 bellen?

Eindelijk had de dame haar rolriem en hondje weer onder controle. Ze keek me met een super verontwaardigde blik aan en draaide zich hoge poten om. Daar stond ze, verstijfd van angst, oog in oog met een enorme zwart wit gevlekte Duitse Dog, die door al dat hysterische lawaai nieuwsgierig aan was komen ‘draven’. Om niet in lachen uit te barsten, draaide ik me om. Foei…mevrouw Rovers! Het is niet netjes om een dame in nood stiekem uit te lachen!

 

Foto
Nationaal Archief

 

Geef een reactie