De 93-jarige mevrouw Bouricius vertelt over haar jeugdjaren in Nederlands-Indië en hoe ze in het jappenkamp terecht kwam. Ze vertelt over de lange, snikhete treinreis in geblindeerde treinen naar de jappenkampen en over haar dagelijkse taken, die ze als kind moest uitvoeren. Het urenlang in de rij staan voor een klein emmertje water of het op appel staan in de snikhete zon. Het eten wat bestond uit een pollepel glazige blubber met daarin een keiharde maiskorrel, kippenvoer. De ziektes in de kampen, de dagelijkse beslommeringen, de slechte hygiëne en over het stiekeme gedekken: het ruilen van goederen voor eten met de lokale bevolking. Indrukwekkend vertelt ze over de wreedheden van de bezetter en hoe ze zich als kind afsloot in haar eigen wereldje om de verschrikkingen in het jappenkamp te overleven. Klik op de playknop en luister naar dit indrukwekkende verhaal.
Na de bevrijding arriveerden ze in een kamp, waar ze haar vader weer ontmoette. Maar zelfs daar waren ze nog niet helemaal veilig. Hoewel ze als klein kind op school geen idee had hoe ze een ijsschots moest tekenen, kwam ze in Nederland aan in de strenge winter van 1946-1947. Op de HBS mocht ze op de verwarming gaan zitten omdat ze het zo verschrikkelijk koud had. Klasgenoten vonden het bijzonder interessant om te zien dat wanneer ze met haar vinger in haar voorhoofd prikte, er lange tijd een diepe put in haar huid bleef staan. Oedeem wat ze had gekregen door de ontberingen in het jappenkamp.
Interessant te horen het verhaal van een burgerfamilie tijdens de japanse bezetting
Ik was 3 en een half toen ik in het jappenkamp met mijn moeder terecht kwam en de meeste tijd heb doorgebracht in een gesloten kamp
Mijn vader was Kniller en ploseling verdwenen zonder afscheid te nemen
Naar de Birma spoorlijn en daarna naar de mijnen in Japan
Eind 46 herenigd in Balikpapan Borneo
Wij lagen in barakken van gedek en aten wat door de mevr verteld is eveneens de ziektes en appels en wandluizen en ziektes
Mijn moeder werkte op het land en zag haar alleen tijdens het appel
Omdat mijn vader Kniller was moesten wij in Indie blijven
Dus daarna de Bersiap en de Politiele Acties Pas midden 51 terug naar Nederland per boot
Op mijn elfde amper naar school geweest
Gelukkig mijn Vader en Moeder en mijn zusjehebben het overleefd
Dank u wel dat u dit heeft willen delen. Ook u heeft helaas een zware jeugd gehad tijdens de bezetting en de jaren daarna. Mijn doel met het opnemen van deze podcasts is om zoveel mogelijk vast te leggen voor de volgende generaties. Dat er meer begrip en kennis komt over wat er toen precies in Nederlands-Indië gebeurde. Ik ga meer podcasts opnemen en zoek daarvoor nog mensen die hierover willen vertellen. Mocht u uw verhaal willen delen dan bent u van harte welkom.
Ik ben de trotse kleinzoon van deze bijzondere dame die veel heeft moeten doorstaan maar ondanks alles haar 3 kinderen een goed thuis heeft kunnen bieden en is opgegroeid tot beste grootmoeder en overgrootmoeder die ik ooit had kunnen wensen! Dank dat u haar heeft opgezocht en dat zij in de gelegenheid is gesteld haar verhaal te vertellen in deze cruciale tijd waarin we meer dan ooit moeten stilstaan bij hen die dit soort leed van dichtbij hebben meegemaakt om er hopelijk lering uit te trekken. Terima kasih
Wat een prachtige en lieve vrouw is jouw oma. Dankbaar dat ik haar heb mogen interviewen en dat zij haar verhaal met ons heeft willen delen.