Mopperende kinderen die zuchtend en steunend hun kleding in de was emmer gooien. Zelfs wat ze nog niet eens hebben aangehad!
Je bent er nu echt klaar mee.
Door het hele huis ben je vuile kleren aan het vergaren. Zeker op de kamers van de kinderen is het één complete chaos. Je zou het niet meer doen, het opruimen! Voor de zoveelste keer heb je gezegd dat je het nu echt gaat laten liggen. “Dan trek je je vieze stink sokken en onderbroeken maar de hele week aan.”
Het resultaat….
Mopperende kinderen die zuchtend en steunend, omdat het moet, hun kleding in de wasemmer gooien. Zelfs degene die ze nog niet eens hebben aangehad. Deed je dat ook niet toen je zelf jong was? Het is en blijft een veelgehoorde klacht van veel ouders. Hele discussies vinden er thuis plaats. Niet alleen met de kinderen, maar ook tussen ouders. Vaders vinden het vaak ‘belachelijk’ dat de moeders alles achter de kont van de kinderen opruimen. Maar lezen we juist niet in alle bladen, zoals de Happinez of de Yoga, dat een opgeruimd huis een opgeruimd hoofd is? En dat, is nou precies wat jij zo graag wilt. Een opgeruimd hoofd, zodat je in totale rust je tijdschrift op de bank kunt lezen. Geen waslijst in je hoofd wat je allemaal nog moet doen in huis. En dus ga je zuchtend met de stofzuiger, stofdoek en mop weer een rondje door het hele huis. Echt ongelooflijk waar je allemaal sokken tussen, onder of achter vindt.
Een baby’tje.
Al opruimend, soppend en stoffend kijk je uit het raam. Er is een baby’tje geboren aan de overkant. Een jongetje aldus de blauwe vlaggetjes. Vertederd zie je hoe de newborn vader glunderend aan komt fietsen. Vast blauwe muis gaan halen! De eerste visite is hij blijkbaar onderweg al tegengekomen. Een oudere heer met een grote bos, bont gekleurde rozen stapt tegelijkertijd naast hem af. Zo te zien is het zijn vader. Ze lijken als twee druppels water. De derde generatie is dus geboren. Druk pratend en zwiepend met zijn handen loopt de newborn vader naar binnen. Die is vast in geuren en kleuren de hele bevalling aan het vertellen. De oudere heer glimlacht en luistert geduldig. Even zijn ze uit het zicht. Vast hun jas aan het ophangen. De woonkamerdeur gaat open. De bos rozen met de oudere heer komen de woonkamer binnen. Nog net zie je de opgetrokken benen van de kraamvrouw op de bank zitten. Op haar benen, in een dekentjes gewikkeld, het kleine baby’tje. Haar handen frummelen aan het dekentje. Rangschikkend en herschikkend. Net zo lang totdat ze vindt dat het kleine hummeltje behaaglijk en comfortabel ligt. De bos rozen wordt getoond en de heer gaat naast de kraamvrouw zitten. Een kleine, zwaargebouwde kraamverzorgster komt op lichtblauwe crocs ferm aangelopen. Haar flinke boezem parmantig naar voren gestoken. Ze stopt haar handen in de zakken van haar witte uniform. Haar mond beweegt. Je kunt wel raden wat ze vraagt. “Zo en wat mag het wezen. Een lekker kopje koffie? En wil meneer er een beschuitje met blauwe muisjes bij?” Het ziet er zo van boven af aan vertederend uit. Het jonge gezinnetje genietend van hun jongste spruit.
Jij ook een nieuwe spruit?
In gedachte strijk je glimlachend langs de zachte fleeceplaid dat op de twijfelaar ligt. Je trekt het tweepersoonsdekbed nog eens glad. Mijn God wat voel je je opeens oud! Nog even en dan ligt ook hier een nieuwe spruit in. Een jonge blom die zenuwachtig aan haar ouders heeft gevraagd of ze misschien bij haar vriendje mag gaan slapen. De kraamhulp aan de overkant zal misschien bij haar vertrek de jonge moeder waarschuwen. “Geniet er maar van hoor kind. Voor je het weet is het weer voorbij!” En voorbij gaat de tijd. Misschien is het vandaag toch niet zo erg om alles even lekker te soppen en op te ruimen in de kamers van de jongens. Voor je het weet zijn ze het huis uit. Ze zullen hun kamer in hun eigen huis vast en zeker wel zelf doen!” Per slot van rekening heb jij dat toch ook gedaan?
Foto:
http://beeldbank.amsterdam.nl/afbeelding/010122017517
Haha, zo herkenbaar. Maar nu nog een oplossing voor het “ruim je vieze kleren op”-probleem. Please!