Héla, wat kijk jij nou…of toch juist niet!

“Toettttt!” Ik schrok me rot. Ik stapte net uit de voordeur en werd op een haar na aangereden door een metallic blauwe scootmobiel. Ik had hem niet gezien. Echt niet! En dat vlak voor mijn neus. Nog net niet met gierende banden, kwam het gevaarte enkele centimeters voor me tot stilstand. Verdomme! Mijn hart schoot minstens 40 centimeter naar achteren en pompte als een gek.

Kreeg ik op mijn flikker?

Nee, gelukkig niet! Een ietwat gezette dame keek me glimlachend aan. Haar keurig gekapte felrode haar, met een flinke grijze uitgroei, weerkaatste in het voorjaarslicht.
“Ik dacht, ik toeter maar even, want ze heeft me vast niet gezien. Geeft niks hoor, het gebeurt wel vaker. Net als die ene keer dat ik ben aangereden door een auto. Hij kwam zomaar uit de parkeergarage gereden en reed me van de zijkant aan. Kijk, hier zie je de krassen nog!” Ik knikte bedremmeld. “Wat erg,” stamelde ik.
“Nou, de man stapte uit. Je weet wel, zo’n slonzig type, met zo’n grijze, badstoffen joggingpak. Hij had bruine haren en nietszeggende blauwe ogen. De auto was ook grijs. Ik heb hem wel naar zijn naam gevraagd. Helaas was ik zijn nummerbord vergeten op te schrijven.” Een adempauze. Ik onderbreek haar en vraag aan haar: “Is dit pas gebeurd?”
“Welnee kind, jaren geleden!”

Kantklossen

Ongelooflijk. Na al die jaren wist ze het nog. Zijn naam, zijn kleding, zijn haarkleur en de kleur van zijn ogen. Tot in de kleinste details beschreef ze hem. Ik zou, wanneer mijn scootmobiel half in de prak lag, mijn been bekneld met uitspuitend bloed door de bloedverdunners, geen details hebben opgemerkt. Laat staan hebben onthouden. Oké, misschien de kleur van de auto, want die komt als een dolle stier op je afgestormd.
“Nou en dat is de reden dat ik tegenwoordig toeter. Het knopje zit ook op zo’n handige plaats. Ik kan dan ook nog gewoon remmen of gas geven met mijn ander hand. Ik ben zo blij met dit ding. Het is in bruikleen van de gemeente hoor! Maar kind, ik moet gaan! Ik heb om tien uur kantklossen.” En weg is ze. In de verte roept ze nog: “oh ja, loop jij iedere avond met twee grote honden, die gekleurde fietslichtjes aan hun riem hebben?” Nog voor ik antwoord heb kunnen geven, is ze de hoek al om.

Dat wil ik ook

Gevonden! De auto stond een stukje verderop in de straat, achter een flink gedeukte, witte bestelbus. Nog een beetje onder de indruk van de spraakwaterval stapte ik in. Details, ik mis ze heel vaak. In films die ik bekijk, in de gesprekken die ik voer, bij mensen die ik passeer. Details die een film juist nog spannender maakt. Details waardoor een wandeling, in de natuur, nog mooier wordt. Ik wil dat ook, details zien en…. onthouden. Oké, hoe zag ze eruit? Zwarte schoenen, muisgrijze broek en natuurlijk rode haren. De jas? Shit, welke kleur had die nu toch? Ik wist het niet meer….en ze was nog maar net de bocht om.

 

Foto:
Nationaal Archief

 

 

Laat een reactie achter