“Aaargh”, dat kwam van mij! Helemaal weggedoken onder een fleecedeken, keek ik naar het angstaanjagende schouwspel voor me…
“Doe toch normaaaal!”
Manlief, die de hele avond verdiept was geweest in zijn nieuwe mobiel, zat nu geschrokken overeind en keek me geïrriteerd aan. “Sorry”, stamelde ik beschaamd. Tja, ik kan er toch ook niets aandoen dat ik zo’n typetje ben dat bij een beetje zielige film mijn tranen rijkelijk laat vloeien. Bij een spannende film er dusdanig inzit, dat mijn mede huisgenoten daar soms last van hebben.
Komt door de griep!
Al dagen voelde ik me zwaar belabberd. De tranen branden bij het minste of geringste achter mijn oogleden. Toen het woord ‘overgang’ en ‘voorbij de veertig’ voorzichtig door één van de mannen ter sprake werd gebracht, gromde ik dat het toch echt de griep was! Maar vanavond….leek het wel alsof ik door mijn ‘labiele grieptoestand’ extra getriggerd werd.
Ik wist het precies
Tig keer had ik de film al gezien en toch toch griezelde ik weer. Bibberend zag ik hoe de grote muil opengesperd werd en hoe de vlijmscherpe tanden zich vastbeten in het menselijk vlees. Ieder stukje bot verbrijzelend totdat het totaal doormidden was. Hoe het bloed rijkelijk vloeide en de oceaan omtoverde tot een rood zwemparadijs. Ik wist precies wanneer hij zou toeslaan! Je weet wel….JAWS!
Beheers je toch!
De rust keerde weder. De honden gingen terug naar hun mand en manlief verdiepte zich weer in zijn mobiel. Ik nam me voor om me nu echt te gaan beheersen. Niet veel later gilde ik het weer uit. “Zeg, moet jij niet eens de honden gaan uitlaten?” Dat moest ik misschien maar gaan doen, die rotfilm ook!
De regen kwam met bakken
Naar buiten gaan kon alleen met lieslaarzen aan, dus keek ik ‘noodgedwongen’ de film maar af. Eindelijk! De film was afgelopen, net als de enorme regenbui. Tijd om de honden uit te laten…
Oh hemel!
Met de film nog in mijn achterhoofd, liep ik naar het grasveld om de honden te laten plassen. Plotseling klonk er een enorm gespetter en gesnater in de naastgelegen sloot. Nee toch……JAWS?
