Koekjes: hoe komen we eraan?

Er zijn soms van die dagen dat je gewoon zin hebt in stapels koekjes met of zonder nootjes of heerlijke chocolade. Hoe komen we eigenlijk aan onze koekjes?

Egyptische koeken… getverderrie

We weten dat de Egyptenaren wel van lekker eten hielden, maar hun koeken? Die werden gefrituurd. Daar was echt geen bal aan. Een probleem, want ze moesten deze wel aan de Farao of aan hun Goden aanbieden. Als de donder goot men er honing overheen of strooide men er flink wat peper overheen.

Door naar de volgende eeuwen

Zeker moeten we de zeelieden en ridders niet vergeten. Deze stoere mannen hadden ook wel oren naar wat lekkers tijdens een lange reis. De vechtersbazen moesten het doen met koeken die twee keer gebakken werden. Super hard om op te kauwen, maar ze konden daardoor wel lekker lang bewaard blijven.

Waar koek is… daar zijn legendes

Er was eens een bisschop St. Gregorius, die woonde in 992 in Pithiviers (Frankrijk). Hij bakte een koek van Armeense oorsprong met kruiden en honing tataa daar was de honingkoek. Of waren het misschien de Kruisvaarders die de peperkoek vanuit Jeruzalem naar Europa hebben gebracht? Of waren het juist de monniken die rond de twaalfde eeuw peperkoeken in het klooster bakten? Overigens het verhaal daarover gaat dat een abt in een klooster in Basel deze koeken in het klooster had verboden. Zijn monniken raakten te ‘verhit’ van de peper en de specerijen. Een feit is wel dat de koeken uit al deze legendes ‘peperkoeken’ werden genoemd. Simpel omdat het duurste en belangrijkste specerij wat gebruikt werd inderdaad de peper was.

Koek met specerijen

Of het nu droge plakken deeg waren of niet, door de ontdekkingsreizen in de vijftiende en zestiende eeuw kwamen er steeds meer nieuwe specerijen naar Europa die men aan het deeg ging toevoegen. Er kwamen koekenbakkers en banketbakkers die gingen experimenteren met de verschillende smaken en feitelijk de grondleggers waren voor de honderden verschillende koekjes van tegenwoordig.

Foto
Nationaal Archief