Instorten op feestjes, zijn we nu oud?

Het is 10 uur. Het feest is nog in volle gang. Mijn blik  dwaalt door de kamer. Overal staan mensen druk te praten en te lachen. Althans….wanneer ik eens beter kijk, zie ik dat her en der een geeuw wordt onderdrukt. Ligt het aan het feestje? Is het dan zo saai? Nee, zeker niet! De sfeer is super, de drank vloeit rijkelijk en er wordt genoten van het lekkere eten.

Maar waar ligt het dan aan?

Ahum, ik ben bang aan onze leeftijd! De kamer is gevuld met eind 40-ers en dik in de 50-ers. Waar iedereen vroeger gewoon urenlang stond, zie ik dat er nu flink gebruik gemaakt wordt van de keukenstoelen. Billen die half op de rugleuningen van bankstellen zijn gedrapeerd en dat er stevig ‘gehangen’ wordt tegen de vensterbanken en aanrechtbladen aan.

Wat was vroeger zo anders dan?

Tja, toen hadden we schijnbaar nog nergens last van. Dronken we veel meer en bleven we op tot in de late uurtjes. Schraapten we onze kinderen van de vloer of plukten ze half slapend achter de tv vandaan, omdat het per ongeluk veel later was geworden dan gepland. Dan hadden we de volgende dag ‘een hangdag’ en waren onze kinderen stront lastig, omdat ze veel te laat naar bed waren gegaan. Dronken we liters water om het hoofd wat helder te krijgen en namen ons voor maar eens vroeg het bed in te duiken om een beetje bij te slapen.

Oké en wat is het verschil nu?

Het verschil nu is, dat we dat laatste glaasje toch maar niet meer leegdrinken. We tegen tienen lichtelijk beginnen in te kakken en vragen of er een heerlijk kopje koffie is. Ben je per ongeluk in de veronderstelling dat je toch nog niet ‘zo oud’ bent, ga je het niet meer redden met één hangdagje thuis. Nee, nee, dan duurt het minstens een halve week voordat het energielevel weer enigszins op peil is. Redden we het toen met een paar liter water, moet er nu een halve strip paracetamol achteraan.

En de kinderen dan? 

Moest je die vroeger slaapdronken de auto uitsleuren en naar boven dragen, worden ze nu boos, omdat ‘we nu al gaan!’ Melden bij thuiskomst dat het pas elf uur is en nestelen zich lekker knus op de bank om naar de puntentelling van het Eurovisie Songfestival te kijken. En wij? Wij liggen zacht snurkend naast ze. Want weet je…het is toch echt al elf uur geweest.

Is dit erg voor een feestje?

Nee joh! We zijn allemaal ‘lotgenoten’. Gapen allemaal stiekem achter onze hand en veel hebben kinderen die het veel te vroeg vinden om al naar huis te gaan. We hebben allemaal een top avond, drinken een glaasje, lachen veel en praten lekker bij. Gaan rozig naar huis en staan redelijk fit de volgende ochtend weer vroeg op, om een stevige wandeling met de honden te maken in het zalige lentezonnetje. Glimlachend terugdenken aan de heerlijke avond die we hebben gehad.

Foto:
Nationaal Archief

 

2 Comments

  • Weer een gezellig verhaal van je… Herkenbaar: hij leunt tegen de koelkast en zij zit heerlijk op het aanrecht.
    Haha dat plaatje heb je goed gevonden, dus: toen ook al. “Niks nieuws onder de zon.”
    Dank voor je verhaaltje.

    • Dank je wel Riny, Het was even zoeken naar het juiste plaatje, want inderdaad, het is van alle tijden.

Laat een reactie achter