Het is dat de situatie niet grappig was, maar anders had je echt in een deuk gelegen. Als de honden hadden kunnen praten, dan had je ze al in de verte luid zingend en lallend aan horen komen lopen. Zwalkend als dronken kerels die net de kroeg waren uitgeschopt, omdat ze weer eens te diep in het glaasje hadden gekeken.
“Wat heeft jullie hond?”
Vroeg ik aan het jonge stel wat rusteloos in een blaadje zat te bladeren. De American Stafford was thuis opeens gaan zwalken. De dierenarts was bang voor een tumor in zijn hersenen. Daarom waren ze met spoed doorverwezen naar de dierenkliniek in Dordrecht.
De Naakthond was helemaal niet kaal!
Nog een bedremmeld kijkend stel stapte de wachtkamer binnen, met in een deken een Naakthondje van twee weken oud. “Hij drinkt niet goed door een bultje in zijn nek. Zijn broertjes zijn bijna twee keer zo groot. Deze wil niet zo…” vertelde de vrouw. Haar stem sloeg geëmotioneerd over. We mochten wel even kijken. Tot mijn stomme verbazing was het hondje helemaal niet kaal! “Huh?” Stamelde ik verbouwereerd. “Het is toch een Naakthondje?” Nog voor ze meer kon uitleggen over het ras, die wel beharing heeft, werden ze de spreekkamer binnen geroepen.
Dronken als een lor
Als een dronken lor met een brede grijns op zijn bek kwam de Stafford aangewaggeld. Zijn zwalken bleek helemaal geen tumor te zijn, maar een hernia in zijn 12 jaar oude rug. Opgelucht betaalde de eigenaar zijn rekening en namen ze hun s-bochtjes makende hond mee naar huis.
Mijn beurt
De foto’s lieten flinke artrose in zijn heupen zien en een kruisband waar al scheurtjes in te zien waren. Het trauma, wat hij bij zijn eerste baasje had opgelopen en de slechte voeding hadden hem geen goed gedaan. Ze kwamen mijn kerel brengen. Hij was tijdens het maken van de foto weer bijgekomen en hadden hem een beetje ‘bij moeten spuiten’. Dat kwam me bekend voor, dat was hem al eens eerder overkomen. Eindconclusie was dat mijn vijfjarige voortaan een rustig leven moest gaan leiden, zonder zware wandelingen en traplopen.
Weer naar huis
De hele rit naar huis lag mijn Gordon luid snurkend zijn roes uit te slapen. Ondanks de opluchting die ik had ervaren over het voorlopig niet opereren van zijn heupen en kruisband dacht ik steeds aan de pup, waar de vooruitzichten bijzonder slecht voor waren en aan de dronken American Stafford.
Foto: Stephen Fowler
