Ovenfiasco toch een succes?

“Mijn aardappeltjes,” gilde ik en rende terug de keuken in. Omgeven door een zwarte rookwolk keek ik beteuterd naar de zwartgeblakerde aardappeltjes. Daar was niet veel meer van over.

Het was allemaal de schuld van de aardappeltjes uit de oven! Man, wat had ik er zin in. Licht zwartgeblakerde groente en een mals kippetje van de bbq. En erbij…. knapperige, heerlijk naar knoflook en rozemarijn geurende aardappeltjes uit de oven. Alleen de gedachte al deed me het water in de mond lopen, maar toen…..

De bbq ging aan

Een flinke kip werd ‘ontmaagd’ door een blikje bier in haar achterste te stoppen en werd op de bbq geplaatst. De aardappels werden geschild. De maiskolven werden als feestelijke toffees in de aluminiumfolie verpakt en de gekleurde paprika’s werden in stukken gehakt. Af en toe controleerde ik het kippetje en vulde ik de kooltjes bij. Een klein uurtje later ging het bakblik met aardappeltjes in de oven en werden de groentes op de bbq gelegd. Watertandend kwamen de jongens naar beneden, want ze hadden natuurlijk honger. Tja, de liefde van de man gaat nu eenmaal door de maag.

Klaaaaar!

De oven piepte, de aardappeltjes waren klaar. Toch nog even een tikkie onder de gril, voor net die krokante bite. Met enige assistentie haalde ik het botermalse, goudgele kippetje van de bbq en ontdeed het van het gloeiend hete bierblikje. Het geurde heerlijk…wat een aroma. Je zou er bijna van gaan kwijlen. De kip, de gegrilde groente en de super zachte maiskolven werden op een houten snijplank gedrapeerd en naar de tafel gedragen. Het was precies zoals ik het in mijn fantasie had voorgesteld. Het zag er echt prachtig uit.

Mam….er verbrand wat!

De snijplank had de tafel nog niet aangeraakt of een onaangename geur drong langzaam onze neusgaten binnen. Met z’n vieren keken we elkaar verbaasd aan. Waar kwam die vieze, naar verbrand plastic, ruikende geur toch vandaan? Heel langzaam, als in slow motion bedacht mijn brein de oplossing: “Mijn aardappeltjes,” gilde ik en rende terug de keuken in. Omgeven door een zwarte rookwolk keek ik beteuterd naar de zwartgeblakerde aardappeltjes. Daar was niet veel meer van over.

Veel te weinig

Enigszins teleurgesteld gingen we aan tafel. Maar wat smaakte het eten lekker. In nog geen 15 minuten was alles schoon op en werden er hongerige blikken gewisseld. Ze vonden het echt heel erg lekker, maar wel erg weinig zo zonder aardappeltjes. Of ik de volgende keer misschien twee kippetjes op de bbq kon doen?

Nagenietend liep ik buiten

Buiten met de honden overdacht ik de situatie nog eens. Het was eigenlijk best hilarisch. Lange lijven die de weg hadden verspert om de honden tegen te houden uit de keuken. Alle ramen en deuren die openstonden voor de nare geur, waardoor we in een halve wervelstorm aan tafel zaten. En de hongerige blikken van de mannen toen het eten al op was.

Ja hoor!

Grinnikend kwam ik de voordeur binnen. Ik rook het meteen. Stinkerds!!! Dus dat was de samenzweerderige blik! Daarom vroegen ze wanneer ik de honden ging uitlaten…zodat ze naar de supermarkt konden gaan. Daar zaten mijn mannen, met een bord op schoot voor de tv.

“Mam, wil je ook een lekker stuk pizza?”

(foto: by Gil Elvgren)