Roeien met gierende hartkleppen

Pin up sportAl maanden was ik aan het uitzoeken welke roeiboot ik zou nemen. Roeien zou niet belastend zijn voor mijn knieën. Ik zou 80% van al mijn spieren gebruiken en als kers op de taart zou ik vet gaan verbranden. Kijk…now we are talking!

Op zoek naar een boot

Geen echte hoor! Zo’n apparaat die je in je slaapkamer kunt zetten. Eentje waarbij je zelf het wuivende riet, de ruziënde eenden en meerkoeten bij moet bedenken. Zo eentje die, wanneer je hem inklapt, nog enorm groot in de hoek van je slaapkamer staat. Zo hoog is, dat je er onmogelijk je badjas aan kunt hangen (voor het geval je hem misschien toch niet gaat gebruiken).

Gespierde Harry

Ik besloot om naar een sportwinkel te gaan, waar een enorm gespierde Harry me hielp. Hij was zo groot, dat ik omhoog moest kijken. Met geen mogelijkheid, zonder een pas opzij te moeten zetten, kon ik langs zijn brede schouders kijken. ‘Of hij ook roeiapparaten had? Hij verkocht toch ook de Concept II? Althans, dat stond op hun site?’ Dat kon. Alleen moest deze via het internet besteld worden. Ik hoefde pas bij de aflevering te betalen. Mm, dan had ik hem dus ook gewoon thuis kunnen bestellen?

Of ik aan sport deed?

‘Harry’ had gevraagd of ik wat aan sport deed? Hij had mijn ‘met de honden wandelen’ achteloos weggewoven. ‘Nee dus!’ Met een schema hoeveel hartslagen per minuut ik moest hebben om a: conditie op te bouwen en b: vet te verbranden en de instructie mijn roeien langzaam op te bouwen, verliet ik de winkel.

Niks langzaam, ik moest sneller

Gewapend in sportbroek en dito schoenen ging ik aan de slag. 2000 meter, dat moest best te doen zijn … vond ik. In de glazen deur van de boekenkast kon ik mezelf zien roeien en kon mooi kijken of mijn houding en ritme wel goed waren zoals in de YouTube filmpjes getoond werd. Ik roeide en roeide en eindigde boven de 10 minuten. Verdorie! Dat kon toch beter? Nog een keer.

Gierende hartkleppen

Mijn blik was vastgepind op de monitor. Ik keek niet één keer meer naar mijn houding. Nog 1000 meter. Sneller! Ik was al over de 5 minuten. Mijn ademhaling was niet meer zo gecontroleerd. Mijn armspieren begonnen te protesteren, maar ik moest door. Eindelijk de laatste 100 meter. Mocht ik een hartslagmeter gehad hebben, dan was die waarschijnlijk ontploft. Mijn ademhaling klonk als het gekras van een kraai en mijn verdroogde mond voelde als de Sahara, waar het al geen maanden meer had geregend. Met gierende hartkleppen kwam ik eindelijk tot stilstand.

Morgen toch maar anders?

Ik was onder de tien minuten gebleven, maar was kapot. Als een hoogbejaarde vrouw, strompelde ik met trillende armen en benen naar de badkamer en zette het bad aan. Gelukkig, er stond badschuim met jeneverbes om de spieren te ontspannen. Ik wachtte niet eens tot dat het bad vol was en liet me in het schuim zakken. Misschien toch maar beter om het langzaam op te bouwen….

Laat een reactie achter