Het is echt niet zo dat ik met gekromde tenen en met mijn nagels in het dashboard geklauwd in de auto zit. Nee hoor, noem het een lichtelijke onderbuik gevoelige vorm van reisangst. Kijk maar op het journaal, waar de dodelijke ongelukken tijdens de vakantieperiode voorbijflitsen…nou dat dus!
Massaal trekt Europa er op uit
Tot aan onze wimpers toe vermoeid stappen we in de auto. Wie weet net nog ruzie gemaakt over hoe de auto ingepakt moest worden, wie de tijdschakelaar zou aanzetten en de al twee keer eerder nagekeken ramen en deuren zou controleren. Na een laatste blik of de paspoorten en reisdocumenten wel in de tas zitten en een driedubbele check of de voordeur echt wel dicht is, rijden we de straat uit.
Daar gaan we, op vakantie
Het lijkt wel of ieder land in Europa heeft besloten om in deze periode wegwerkzaamheden uit te voeren. En dus persen we ons van vier naar twee banen. Aan de ene kant een betonnen afscheiding van het tegemoetkomende verkeer. Aan de andere kant zwaarbeladen caravans, vouwwagens en vrachtauto’s die niet zo hard kunnen rijden. Het is optrekken, remmen en weer stilstaan. In voorbij kruipende auto’s zie je ruziënde kinderen, hijgende honden en knikkebollende bijrijders. Daar staan we, met duizenden tegelijk, in een kilometerslange file.
Niks lange pauze.. gassen
Wat ook nog eens als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hangt is, dat we vóór een bepaalde tijd op onze eindbestemming moeten zijn. De verhuurder wil namelijk dat we op een van te voren afgesproken tijdstip de sleutel op komen halen. Stress, want we staan muurvast en kijken om de haverklap op de klok in het dashboard. Het tijdstip X nadert en wij….zijn er nog lang niet.
Eindelijk daar, zo weer thuis
Pas na enkele dagen merken we dat de krul weer in onze wimpers komt en ontspannen onze lijven. Genieten we van de langgekoesterde rust. Maar dan? Voor we het weten zijn we de auto weer aan het inpakken en maken we ons klaar voor de terugrit. Dan zijn we minder netjes en proppen we alles zo in de auto. Het gaat thuis toch in de wasmachine. De terugweg is gelukkig minder druk. Aan de andere kant van de weg zien we de files en de auto ongelukken. Gelukkig, daar staan wij tenminste niet meer in! Met een zucht van verlichting openen we onze voordeur. Pff…we zijn gelukkig weer veilig thuis!
Foto: Thorton Utz (1959)
