Wat je als ouder soms toch zo fout kunt doen?

Gemopper en geruzie en dat over een paar stomme folders die al dagen in de gang lagen. Normaal worden er op zaterdagmiddag enorme stapels voorverpakte folders bij onze voordeur gedropt. Maar opeens… lagen ze er drie dagen eerder. Een vergissing? Eenmaal in de gang opgestapeld, stelde ik aan mijn zoon voor dat hij ze misschien eerder kon bezorgen? Mijn gang zou dan tenminste leeg zijn. Maar dat kon niet! Er waren vaste bezorgdagen.

Als een oude vrouw zat ik te zeuren!

 Ik baalde stevig van de steeds meer overhellende foldermassa. Naar mijn gevoel werd de gang steeds smaller en smaller. Een dag ging voorbij en daarna de volgende. Ik werd het zat! Die folders moesten weg en wel nu! En dus…. bleef ik mopperen. Manlief vond het ook maar gezeur van me. “Kan jou dat nu schelen? Je doet de gangdeur dicht en niemand die het ziet?”
Dat kon hij wel makkelijk zeggen. Hij hoefde niet vier keer per dag, in het toch al smalle gangetje, onze grote honden aan te lijnen. Om er vervolgens achter te komen dat ergens, deep down, mijn regenlaarzen onder de enorme stapels lagen, terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam.

Mijn gemopper werd afgestraft

En zo gebeurde het, dat mijn zoon mijn chromebook pakte en met een woest gezicht begon te typen.
“Zo jij je zin! Over drie weken geen folders meer in de gang en geen gezeik meer wanneer ik ga rondbrengen.”
Boos pakte hij zijn bord met boterhammen met hagelslag van de tafel. De woonkamerdeur sloeg met een klap achter hem dicht en hoorde ik hem stampvoetend de trap op, naar boven lopen. Daar zat ik dan. Met een berenschuldgevoel. Want gelijk had hij. Ik zat ook steeds te zeuren. “Wanneer ga je lopen? Ga je nu? Denk je aan je planning met je huiswerk? Als je nu gaat lopen, ben je straks klaar en heb je vrije tijd.”

Schuldgevoel

Met een steeds groter geworden schuldgevoel roerde ik tijdens het honden uitlaten het, de hele dag al doodgezwegen, onderwerp aan. Ik vertelde hem dat het me speet. Kinderachtig riep ik nog wel even dat het wel zo was hoor, dat ik steeds moest zeggen dat hij wel moest gaan beginnen.
“Kijk mam, dat is nu het verschil tussen mannen en vrouwen. Wij bepalen zelf wel wanneer we dingen op die dag doen!”
Mijn hemel! Is dat niet de zin die ik altijd gebruikte bij vriendinnen wanneer er gedoe was binnen hun relatie? Het verschil tussen Mars en Venus? En nu wordt het onder mijn neus gewreven. Ingepeperd door mijn eigen knappe, lieve, grote zoon! En gelijk had hij. We bespraken ‘het stoppen met sporten’ en zijn ‘over twee dagen verspreid’ moeten lopen van zijn folderwijk. We kwamen tot de eindconclusie dat het misschien wel even goed zo was. Hij had maar één dag in de week ‘geen verplichtingen’ en juist die dag werd helemaal opgeslokt door enorme ladingen huiswerk.

Denk daar maar eens goed over na

Hij had gelijk. Mannen en vrouwen zijn verschillend. Ik moet beseffen dat hij al zo groot is, dat hij de vrijheid moet krijgen om zelf zijn tijd in te delen. Dat ik moet leren loslaten, hem zelf de kans moet geven zich te ontwikkelen. Hij zijn eigen verantwoording moet leren nemen en ook de consequenties moet aanvaarden wanneer dat misschien misgaat. Niemand heeft gezegd dat opvoeden gemakkelijk is. Ik zal met vallen en opstaan nog veel moet leren over mijn steeds groter wordende kinderen.

Foto:
Nationaal Archief

Laat een reactie achter