Met moeite kan ik het lezen, want het staat in spiegelbeeld. M-A-R-I-A-N-W-I-L-J-E-M-E-T-M-E-T-R-O-U-W-E-N, maar of zij het ook ziet…?
Niet te genieten van de zenuwen
Glimlachend loop ik verder over het grasveld en zie het vliegtuigje richting het strand van Scheveningen verdwijnen. Terwijl ik met een zakje een flinke drol van de hond opraap, moet ik opeens grinniken. Niet om de warme drol die ik door het zakje heen voel, maar om het huwelijksaanzoek. Ik zie het al helemaal voor me….
Doodzenuwachtig wakker geworden
De man werd vanmorgen met een knoop in zijn maag wakker. Van de zenuwen slaat hij zijn ontbijt over en treuzelt verschrikkelijk om de tassen in de auto te zetten. Eindelijk rijden ze weg. De hele rit naar het strand zit zij op hem te mopperen… over zijn idiote gedrag.
Op een heet, overvol strand
Aan zijn armen bungelen zwaarbeladen strandtassen die zij die morgen heeft ingepakt. Hij heeft daar stiekem allemaal dingetjes ingestopt, die hij nodig heeft voor zijn aanzoek. Hijgend en zwetend in de brandende zon, sjouwt hij door het rulle zand. Voetje voor voetje een weg banend door de menigte, waar kinderen schreeuwen en zand gooien en waar bij sommige handdoeken de muziek wel erg hard staat.
Waar blijft hij nu?
Tergend langzaam kruipt de tijd voorbij. Hij zit steeds nerveus op zijn mobiel te kijken, zich afvragend hoe laat hij ook al weer had afgesproken. Zij ziet hem steeds kijken en legt dat in haar ‘vrouwenlogica’ uit dat hij geen zin heeft in dit stranddagje en naar huis wil. En dan… eerst nog nauwelijks hoorbaar boven het strandkabaal, klinkt in de verte het langverwachte brommende geluid.
“Schat ik ga even plassen”
De schrikt slaat om zijn hart. NEEEE, niet nu! Net nog, toen hij twee Mojito’s ging halen bij de strandtent had hij de enorme rij bij het damestoilet gezien. Met een halve schreeuw roept hij wanhopig: “schat, dat doe je maar in de zee!” Drie handdoeken verderop worden minachtend wenkbrauwen opgetrokken. Net voordat hij haar naar de zee sleurt om te plassen, vliegt zijn langverwachte boodschap over. Wanhopig wijst hij omhoog. “Kijk Marian…kijk!” en ploft helemaal kapot en bezweet op één knie in het zand…..
